We móeten wel

REDACTIONEEL #7 | De noodzaak wordt vaak pas echt duidelijk als er een crisis is. Als het pijn doet, als de aardbevingen te veel schade aanrichten en Poetin dan ook nog de gastoevoer als pressiemiddel inzet. Maar stiekem weten we het natuurlijk al lang. We moeten iets veranderen. Maar mensen lijken verrassend veel op kikkers. Als het maar langzaam genoeg gaat, relatief gezien dan, dan is er geen echt omslagpunt waar te nemen als point of no return. En wanneer het echt te laat is? Dat zal moeten blijken.

Hebben we dan allemaal onze hoop gevestigd op slimme mensen die dé uitvinding gaan doen waardoor we allemaal kunnen blijven leven zoals we dat het liefste doen? Vliegen waarheen we maar willen, de kachel nog een graadje hoger want dat is aangenamer, lang douchen, veel eten kopen want dan heb je iets te kiezen, de auto nemen in plaats van de trein want we zijn liever in onze eigen cocon.

En heus, jullie hoofdredacteur heeft ook echt wel boter op haar hoofd hoor. Ze is verknocht aan haar auto, maar ze troost zich met de gedachte dat ze zodra het kon, hybride ging rijden. Van de milieuvoordelen van elektrisch is ze niet overtuigd en wanneer komt waterstof nou voor consumentenvoertuigen? Ze gaat binnenkort echt ver vliegen, maar dan wel voor het eerst in vijfentwintig jaar en eenmalig. 

Maar ze eet zoveel mogelijk biologisch of van bekende bron, ze moppert op kinderen die lichten aanlaten waar geen mensen meer zijn, trekt overdag in haar kantoor een extra trui aan, bewaart alle restjes en probeert daar ook echt, heus, iets mee te doen voordat het een eigen leven gaat leiden. Too good to go was ze in het begin ook fan van. Tot de vriezer te vol lag met brood en taart. Ze hoort zelfs tot de haverelite! Maar dan zonder elite, gewoon omdat het fijner verdraagt dan melk. 

Tja, en boter op je hoofd of niet: ik word toch wel blij van mensen die mooie ontdekkingen doen, maar weet tegelijkertijd dat we daar niet al teveel op mogen rekenen en dat we ondertussen gewoon werk moeten maken van anders. Want anders kon dat point of no return wel eens daar zijn terwijl we niets deden. En hoe leggen we dat thuis uit?