“Dit boek is alle kanten op gegaan”, schrijft Jacques Meerman in het laatste hoofdstuk van Eetgenot. En daarmee neemt hij mij dan toch voor zich in. Want al lezende vond ik het boek een onsamenhangende verzameling van allerlei onderwerpen en anekdotes over voeding en dat me ongeveer net zo vaak vermaakte als dat het me ergerde. Van paddenstoelen en slecht bosbeheer tot een recept van Ferran Adrià en de ‘huidige placentamode’; Meerman springt van de hak-op-de-tak.
Het boek zelf komt volgens Meerman – in het voorwoord – voort uit zijn ergernis over mensen die hem lekker eten misgunnen. “Wie wel eens een krant leest, tv kijkt, boodschappen doet of over het internet zwerft, wordt bedolven onder redenen om niet te genieten.” En dat moet volgens hem anders. Hij snapt dat we “leven in de schaduw van een klimaatramp en ik kan niet over eten praten zonder het over de opwarming van de planeet te hebben”. Maar dat praten over eten doet hij wel anders dan anderen, waarschuwt hij de lezer. En dat is zeker waar. Je ziet aan alle verhalen dat hij veel kennis heeft over voeding en de historie ervan (hij schreef onder meer de Kleine geschiedenis van de Nederlandse keuken en Mediterraneo, een ‘culinaire reisgids van de mediterrane middeleeuwen’). Maar hij gebruikt die kennis in mijn ogen te veel door elkaar heen zonder een duidelijk verband. “Dit boek is niet in de laatste plaats een poging om te zien of de moderne plantkunde (…) kan helpen, en zelf heb ik juist dit onderdeel extra fascinerend gevonden” schrijft meerman in zijn voorwoord. Maar eerlijk gezegd heb ik daar niet veel van teruggezien. Bij mij beklijft na dit boek het gevoel dat alle moderne fratsen (mijn woord) hem geen eetgenot brengen.
Toch vermaakte ik me zeker ook met dit boek. Ook al liggen hoofdstukken over ‘Zou jij fruit hebben gegeten als je nog kind was geweest’, Proeven met ogen en genderstrijd bij het koken niet logisch in elkaars verlengde, de gemene deler van alle onderwerpen in het boek is dat Meerman de mooie dingen van eten en (met elkaar) genieten wil laten zien. Leuke experimenten met pasta met drie soorten saus en bespiegelingen over wat er tussen je oren gebeurt op het vlak van smaak, geven een mooi inkijkje in hoe persoonlijk smaak is.
Mijn tip is: zoek geen samenhang in dit boek, maar geniet van alle verhalen over eten, eetgewoontes en zeker eetgenot. Want Meerman kent zijn klassiekers. Voor iemand die houdt van voeding en alles wat daarmee samenhangt is dit boek over eten, eetgewonntes en zeker eetgenot, alles bij elkaar toch een leuk boek om te lezen.
Dit boek is te koop bij Libris of andere lokale boekhandels. Steun de boekhandel en koop lokaal!